اثر ترکیب و میزان فعالیت بدنی بر سطح اینترلوکین‌های 6 و 18 و پروتئین التهابی C و ارتباط آنها با شاخص مقاومت به انسولین

چکیدهمقدمه: مقاومت به انسولین نقطه‌ی مشترک بسیاری از بیماری‌های التهابی است و با سطوح بالاتر از حد طبیعی نشانگرهای آن قابل شناسایی است. هدف از پژوهش حاضر تعیین عامل قوی­تر در بروز مقاومت به انسولین از بین بی­تحرکی جسمانی و چاقی با توجه به تغییر سطح سرمی نشانگرهای آن پروتئین التهابی و اینترلوکین‌ها 6 و 8 بود. مواد و روش­ها: 32 مرد با میانگین سن 52/2±81/24 سال، قد 85/6±5/175 سانتی­متر و توده­ی بدن 11/20±77/81 کیلوگرم در این مطالعه شرکت کردند. میزان فعالیت بدنی آزمودنی‌ها با استفاده از پرسشنامه­ی فعالیت بدنی مشخص شد. آزمودنی­ها بر اساس میزان فعالیت بدنی و نمایه‌ی توده‌ی بدن به چهار گروه چاق فعال، چاق غیرفعال، لاغر فعال و لاغر غیرفعال تقسیم شدند. نمونه­ی خون در ساعت 8 صبح برای تعیین غلظت ناشتای مقادیر اینترلوکین‌ها 6 و 8 و پروتئین التهابی، گلوکز و انسولین سرم گرفته شد. یافته­ها: افراد چاق دارای سطوح بالاتر اینترلوکین‌ها 6 و 8 و پروتئین التهابی سرم نسبت به افراد لاغر بودند. هیچ تفاوتی در سطح استراحتی نشانگرهای التهابی در افراد لاغر فعال و لاغر غیرفعال دیده نشد. در مقابل، میانگین سطح استراحتی IL-18 در افراد چاق فعال و غیرفعال تفاوت معنی­داری داشت (031/0 P=). سطح سرمی اینترلوکین‌ها 6 و 8 و پروتئین التهابی، انسولین و HOMA در آزمودنی‌های گروه چاق غیر فعال با گروه‌های لاغر فعال و لاغر غیرفعال تفاوت معنی­داری داشت. از بین شاخص­های التهابی، IL-18 همبستگی قوی­تری با شاخص مقاومت به انسولین داشت (54/0r= 001/0 P=). نتیجه­گیری: چاقی عامل قوی­تری نسبت بی­تحرکی جسمانی در بروز مقاومت به انسولین است. از طرف دیگر، فعالیت بدنی دارای اثر ضد التهابی است و می‌تواند اثر چاقی را در بروز مقاومت به انسولین کاهش دهد.